Arthur Wesley, de latere Wellesley, werd op 1 mei 1769 geboren in de buurt van Dublin, Ierland. Hij was het zesde kind van de Graaf van Mornington, Peer van Ierland.  Zijn familie heeft hem voorbestemd voor een carrière in de wapens. In 1785 kwam Arthur naar Brussel om Frans te studeren.

Hij begon zijn militaire loopbaan in de Nederlandse veldtocht in 1794 tegen de Franse Republikeinen. Hij was toen luitenant in de 33e infanterie. Kolonel in 1797, werd zijn regiment naar Indië gezonden en hij keerde pas in 1805 terug met de rang van generaal-majoor.

Als luitenant-generaal voerde hij in 1808 het bevel over de troepen in Portugal en versloeg hij het leger van Junot in de slag bij Vimeiro, ten noorden van Lissabon. Na zijn overwinning bij Talavera (28 juli 1809) kreeg hij de titel van burggraaf Wellington van Talavera en baron Douro de Welleslie.

Pas in mei 1814, na de eerste troonsafstand van Napoleon, kreeg hij de titel van hertog van Wellington. Deze generaal leed bijna nooit een nederlaag. 

Brits vertegenwoordiger op het Congres van Wenen, overwinnaar bij Waterloo, opperbevelhebber van de Europese bezettingstroepen in Frankrijk, verliet Wellington in 1818 de militaire loopbaan en wijdde zich aan de politiek van zijn land.

Verschillende malen Eerste Minister (1828 tot 1830) in dit Engeland dat het machinismo en de godsdiensttwisten zag opkomen, riep hij in 1830 in Londen de Conferentie van Europese Mogendheden bijeen die de onafhankelijkheid van België toestond.

Hij stierf in Walmer Castle, bij Dover, op 14 september 1852, in het respect en de verering van de hele natie.